مقدمه: آسیب با وسایل نوک تیز و آلوده از خطرهای بالقوه برای پرسنل پرستاری در بیمارستان های آموزشی است. وخامت عوارض عفونی ناشی از این صدمه و محدود بودن تاثیر درمان های پس از تماس، ارزش پیشگیری از وقوع آنها را دوچندان می کند.هدف: تعیین میزان بروز این حوادث، بررسی اپیدمیولوژی آنها و میزان پوشش واکسیناسیون هپاتیت B در پرسنل پرستاری بیمارستان بو علی سینا قزوین در سال1386 .مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، اطلاعات مربوط به جراحت های ناشی از وسایل برنده پزشکی در 172 پرستار شاغل در بیمارستان آموزشی بو علی سینا قزوین به روش مصاحبه رو در رو جمع آوری شد. برای آنالیز از پارامترهای آمار توصیفی و همچنین روش های آماری تحلیلی شامل آزمون t student و مجذور کای و آزمون دقیق فیشر استفاده شد. P<0.05 از نظر آماری معنی دار تلقی شد.نتایج: در این دوره یکساله از مجموع 172 پرستار شاغل در بیمارستان بو علی سینا مجموعا 55 نفر دچار صدمات ناشی از وسایل برنده شدند(%32) . در تحلیل آماری بین میزان تحصیلات، جنس و سابقه گذراندن دوره های آموزشی مرتبط، رابطه معنی دار بدست نیامد. در حالی که رابطه بین رخ دادن این جراحات و تعداد نوبت های کاری پشت سر هم از نظر آماری معنی دار بود. در عین حال گزارش واقعه به مسوولان کنترل عفونت بیمارستان در افراد دارای تحصیلات دانشگاهی (کاردانی و کارشناسی) به طور معنی دار بیشتر بود.بحث و نتیجه گیری: با توجه به عوارض نامطلوب آسیب های ناشی از لوازم برنده آلوده به نظر می رسد تدوین برنامه های آموزشی در مورد جدی بودن خطر و روش های پیشگیری از این حوادث و در عین حال ایجاد زمینه های مناسب برای به حداقل رساندن شیفت های پشت سرهم در پرستاران اولویت خاصی در بیمارستان های آموزشی داشته باشد.

زمینه و هدف: فرو رفتن سوزن یا جسم تیز در پوست که در طی اقدامات تشخیصی یا درمانی اتفاق می افتد که به آن (Needle - Stick Injury (N.S گفته می شود. این اتفاق در حین اعمال جراحی برای جراحان به دفعات رخ می دهد، ولی در اغلب موارد به عنوان حادثه کم اهمیت تلقی شده و علیرغم وجود پروتکل های کامل در مورد نحوه اقدامات بعد از تماس، متاسفانه پیگیری مناسبی نمی شود. هدف از این مطالعه بررسی این موضوع بود که جراحان پس از ابتلا به این حادثه چه واکنشی داشته و تا چه میزان از اقدامات پیشگیری و درمان های پس از ابتلا حادثه فرو رفتن سوزن اطلاع داشته و به آن عمل می کنند. مواد و روش ها: این یک مطالعه توصیفی – مقطعی (Cross – Sectional) است و در سال 1393 در 5 بیمارستان آموزشی درمانی تهران انجام شده است. جامعه مورد مطالعه به صورت سرشماری شامل جراحان شاغلی بود که بطور قطع و یقین مورد حادثه فرو رفتن سوزن خونی قرار گرفته بودند. کلیه افراد با رضایت شخصی وارد مطالعه شده و به سوالات شفاهی پاسخ داده و پرسشنامه مخصوص را پر نمودند. برای ثبت داده ها و محاسبه میانگین ها انحراف معیار از نرم افزار 22 SPSS استفاده شده است. در بررسی متغیرهای از آزمون های آماری خاصی استفاده نشد. یافته ها: تعداد 318 نفر جراح، (55.66%) 177 نفر مرد و (44.34%) 141 نفر زن در مطالعه همکاری نمودند. میانگین سنی 47.76±8.95 سال و سابقه جراحی 11.35±7.03 سال بود. تعداد 291 نفر (91.59%) واکسیناسیون کامل علیه هپاتیت B داشتند، سطح پوشش واکسیناسیون هپاتیت B در جراحان مرد 92.09% و در جراحان زن 90.78% بود. دفعات فرو رفتن سوزن در بین گروه مورد مطالعه حداقل 4 بار گزارش شد. پس از حادثه فرو رفتن سوزن تنها 92 نفر (28.9%) از جراحان بر اساس پروتکل استاندارد اقدام نموده بودند. 57 نفر (17.9%) به حادثه هیچ توجهی نداشته و بقیه جراحان هم پیگیری و اقدامات ناقص انجام دادند. نتیجه گیری: بیشتر جراحان مورد مطالعه حادثه فرو رفتن سوزن را یک اتفاق غیر مهم قلمداد کرده و اغلب در برخورد با آن پروتکل های بهداشتی موجود را رعایت نکرده و در مواجهه با بیماران آلوده از اصول مراقبتی درباره پیشگیری اطلاع کافی ندارند. بنظر می رسد که این موضوع به دلیل فقدان اطلاعات کافی در این زمینه بوده و نیاز به اجرای برنامه های بازآموزی برای این گروه احساس می شود.

مقدمه: بیماری های عفونی منتقله از راه خون (هپاتیت B، هپاتیت C و ایدز) از خطرات شغلی هستند که سلامت کارکنان بهداشتی- درمانی را تهدید می کنند. آسیب ناشی از اجسام تیز و سوزن از جمله رایج ترین آسیب ها می باشند که پرستاران را دچار مشکل می نمایند. آسیب با اجسام تیز و سوزن به طور متعدد برای پرسنل درمانی رخ می دهد اما در بسیاری از موارد این اتفاق گزارش نمی گردد.هدف: این تحقیق به منظور تعیین عوامل مرتبط با گزارش دهی صدمات ناشی از فرو رفتن سر سوزن و اجسام تیز انجام گرفته است.روش کار: در این مطالعه مقطعی که از نوع توصیفی تحلیلی بوده، 500 پرستار شاغل در مراکز آموزشی درمانی رشت به شیوه نمونه گیری طبقه بندی تصادفی با استفاده از پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفتند. با استفاده از آزمون کای دو و تست دقیق فیشر و آزمون من ویتنی و رگرسیون لجستیک چندگانه به تعیین روابط بین متغیرها پرداخته شد و عوامل موثر بر گزارش دهی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: یافته های پژوهش نشان داد که 386 نفر (%77.2) واحدهای مورد مطالعه با اجسام تیز آسیب دیده بودند که 209 نفر (%54.1) آسیب را گزارش نموده اند. عواملی از قبیل توصیه دیگران 4.37 برابر، اطلاع از روند گزارش دهی 1.59 برابر و مشغله کاری 1.54 برابر شانس گزارش دهی را افزایش و وجود فرد خاصی جهت گزارش دهی، 2.3 برابر گزارش دهی را کاهش داده است.نتیجه گیری: عدم گزارش آسیب با اجسام تیز در محیط کار مشکل عمده ای است که کارکنان بهداشتی با آن مواجه هستند. به نظر می رسد با افزایش آگاهی پرستاران در زمینه با خطرات آسیب و احتمال انتقال عفونت های ویروسی از راه خون و همچنین بهبود خدمات کنترل عفونت در موارد پس از مواجهه می توان از میزان گزارش دهی پایین جلوگیری به عمل آورد.

زمینه و هدف: یکی از خطرات بالقوه برای کارکنان مراقبت سلامتی، صدمات سرسوزن )(Needlestick injuries (NSI) آلوده می باشد که آن ها را در معرض خطر پاتوژن های خونی قرار می دهد. تعداد صدمات ناشی از سرسوزن آلوده در میان کارکنان بهداشتی در نتیجه کم گزارش دهی این صدمات نامشخص است. این مطالعه با هدف تعیین میزان صدمات فرورفتن سرسوزن آلوده و میزان گزارش دهی این صدمات در پرستاران بالینی در سال 1385، در تهران بود.روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مقطعی بود. محیط پ‍‍ژوهش شامل یک بیمارستان آموزشی و یک بیمارستان غیر آموزشی شهر تهران می باشد. نمونه های پژوهش 111 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های مذکور بودند که به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند و به صورت داوطلبانه به تکمیل پرسشنامه مربوط به این مطالعه پرداختند. پرسشنامه شامل اطلاعات فردی و حرفه ای پرستاران و نیز تعداد موارد صدمات فرورفتن سوزن آلوده در یکسال گذشته، موارد گزارش شده و نیز دلایل عدم گزارش دهی بود.یافته ها: بر اساس یافته ها 54 درصد پرستاران ذکر کردند که تاکنون دچار صدمات فرورفتن سرسوزن آلوده نشده اند و 45 درصد آنان بیان کردند که در طی دوران فعالیت بالینی شان حداقل یک بار دچار صدمات فرورفتن سرسوزن آلوده شده اند، 34 درصد پرستاران ذکر کردند که در 12 ماه گذشته دچار 58 مورد صدمه فرورفتن سرسوزن آلوده شده اند (میزان بروز خام: 0.52 صدمه فرو رفتن سوزن/ پرستار/ سال). تنها 36 درصد پرستارانی که دچار صدمه فرورفتن سوزن در سال گذشته شده بودند بیان کردند که این صدمات را به سوپروایزر، کمیته کنترل عفونت بیمارستان و یا اورژانس گزارش کرده اند. دلایل عدم گزارش دهی شامل: عدم رضایت از پیگیری (33 درصد)، احتمال خطر پایین عفونت در منبع صدمه (29 درصد)، مشغله کاری (12.5 درصد)، عدم آشنایی با فرایند گزارش دهی (17 درصد) و عدم درک خطر (8 درصد) بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که صدمات فرورفتن سرسوزن آلوده و نیز کم گزارش دهی این صدمات در میان پرستاران از میزان بالایی برخوردار است و مطالعات وسیعتری در این خصوص باید صورت گیرد. مداخلات ویژه مانند ثبت یک پروتکل استاندارد گزارش دهی، آموزش کارکنان و استاندارد کردن درمان های پروفیلاکتیک پس از صدمه می تواند در بهبود گزارش دهی این صدمات موثر باشد.

تقریبا تمامی دندانپزشکان، دانشجویان و دستیاران دندانپزشکی به علت سر و کار داشتن با وسایل تیز و سوزن در فعالیت های معمول کلینیکی در معرض خطر آسیب ناشی از جراحت سوزن (Needlestick Injury: NSI) و در نتیجه خطر ابتلا به بیماری های منتقله از طریق خون می باشند. ویروس هپاتیت B، هپاتیت C و HIV ویروس های اصلی می باشند که می توانند از طریق آسیب ناشی ازجراحت سوزن انتقال یابند. آسیب ناشی از جراحت سوزن بسیار شایع بوده و بین 22 تا 83% در مطالعات مختلف گزارش شده است. گزارشات حاکی از افزایش شیوع این پدیده بین سال های 1990 تا 1999 در سرتاسر دنیا می باشند. میانگین آسیب ناشی ازجراحت سوزن در یک دندانپزشک که 3000 عمل تهاجمی در سال را انجام دهد حدود 37% گزارش شده است. البته تعداد دقیق موارد آسیب ناشی ازجراحت سوزن در سرتاسر دنیا چندان مشخص نمی باشد، زیرا تعداد زیادی از کارکنان دندانپزشکی موارد این آسیب را گزارش نمی کنند. هدف این مقاله، بررسی آسیب ناشی از جراحت و چگونگی برخورد با این آسیب می باشد. انتظار می رود پس از مطالعه این مقاله خوانندگان بتوانند: 1- شایع ترین بیماری های منتقله از طریق خون را بدانند.2- توصیه های لازم برای کاهش موارد آسیب ناشی از جراحت سوزن را به کار بگیرند.3- با اقدامات لازم در موارد آسیب ناشی از جراحت سوزن آشنا باشند.

زمینه و هدف: عفونت های شغلی (HIV، HBV، HCV) معظل جدی سیستم های بهداشتی درمانی هستند. گزارش شده است که بیش از 35 میلیون کارکنان بهداشتی (HCWS) در سرتاسر دنیا در معرض صدمات پوستی با وسائل تیز آلوده هستند. این عفونت ها از طریق خون و مایعات بدن بیماران حین مراقبت های درمانی از طریق فرو رفتن سوزن آلوده و پاشیده شدن خون یا مایعات به HCWS منتقل می شود. بخش جراحی و اتاق عمل به لحاظ انجام روش های درمانی تهاجمی، تماس مکرر با خون و مایعات بدن بیماران و استفاده از انواع وسائل برنده در معرض خطر بالا ابتلا به عفونت های شغلی هستند. مواد و روش ها: در این بررسی مروری بر اساس معیارهای ورود به مطالعه (انجام پژوهش هائی که در 10 سال اخیر در محیط های بهداشتی درمانی انجام شده بودند) و به منظور تعیین عوامل خطر و میزان اثربخشی راهکارهای موثر برای کاهش بروز عفونت های شغلی 17 مقاله خارجی و 10 مقاله داخلی انتخاب و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج پژوهش ها نشان دهنده شیوع بالای وقوع تماس با مایعات بدن بیماران (80-30%) هستند. بیشترین تماس ها در اتاق عمل، در پرستاران، حین بخیه کردن و درپوش گذاری سوزن رخ می دهد و برای کاهش بروز فرو رفتن سوزن آلوده و تماس پوستی با مایعات آلوده، رعایت احتیاطات استاندارد در تمام محیط های بهداشتی درمانی اکیدا توصیه می شود. حین عمل جراحی بکارگیری روش هائی چون منطقه ایمن در میز جراحی، روش ایمن جابجائی وسائل تیز، پوشیدن دو دستکش در تمام جراحی-ها، استفاده از وسائل حفاظتی و وسایل تیز ایمن و گزارش تماس اثربخشی قابل ملاحضه ای را نشان داده اند. مطالعات عواملی چون استرس کاری، عجله، کمبود پرسنل، تجربه کاری، خستگی، اورژانسی بودن اقدامات و ازدحام کار را از علل بروز حوادث معرفی می-کنند. نتیجه گیری: پیشگیری از فرو رفتن سوزن آلوده و آسیب های شغلی به لحاظ شیوع بالا از اولویت های بخش های جراحی و اتاق عمل است. مدیران بیمارستانی و مسوولین پرستاری می توانند با توجه به ویژگی های کاری و بر مبنای ثبت دقیق آسیب ها، استراتژی های پیشگیری مناسب را اتخاذ کنند.

مقدمه: انسانها امروزه بیش از گذشته در معرض سوانح و حوادث قرار دارند. کارکنان بهداشتی، درمانی و دانشجویان با خطرات و حوادث شغلی متعددی مواجه هستند. در این میان دانشجویان به علت تجربه و مهارت کم بالینی در معرض خطر بیشتری هستند.هدف: هدف این مطالعه تعیین انواع و میزان حوادث شغلی در دانشجویان پرستاری در دانشکده های پرستاری و مامایی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران در سال 1385 بود.مواد و روشها: این پژوهش به صورت توصیفی بر روی 180 نفر از دانشجویان پرستاری که در زمان انجام پژوهش در دانشکده های پرستاری و مامایی شهر تهران مشغول به تحصیل و دارای شرایط ورود به مطالعه بودند با نمونه گیری سهمیه ای انجام شد. اطلاعات از طریق پرسشنامه جمع آوری شد که جهت اندازه گیری اعتبار و پایایی آن به ترتیب از اعتبار محتوا و آزمون مجدد استفاده شد.یافته ها: 31.1 درصد از دانشجویان آسیب با سوزن، 41.7 درصد آسیب با اشیا تیز و برنده، 84.8 درصد تماس با خون و مایعات بدن بیماران، 46.7 درصد تماس با داروهای شیمی درمانی و 33.3 درصد آسیب دیدگی و کوفتگی به دنبال برخورد با وسایل موجود در بخش را طی یکسال گذشته گزارش کردند که در سال های مختلف تحصیلی تفاوت معنی دار بود. بخشهای گوارش، جراحی و اورژانس و سرطان پرخطرترین بخش ها بودند. میزان استفاده از وسایل حفاظتی نیز مطلوب نبود.بحث و نتیجه گیری: با توجه به آمار بالای بعضی حوادث، لزوم برنامه ریزی صحیح آموزی در زمینه حوادث شغلی و راههای پیشگیری از آن و گزارش به موقع توصیه می شود تا از ایجاد عوارض طولانی مدت جلوگیری شود.

مقدمه: آسیب های ناشی از وسایل نوک تیز (Needle stick injuries (NSIs)) مهم ترین مشکل در مواجهه با پاتوژن های قابل انتقال از طریق خون در کارکنان بهداشتی درمانی به خصوص پرستاران می باشد. از این نظر دانشجویان پرستاری و مامایی در انجام کارهای بالینی شدیدا در معرض خطر ابتلا به این آسیب ها می باشند. هدف این مطالعه تعیین فراوانی آسیب های ذکر شده و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی کرمان بوده است. روش: جامعه پژوهش در این مطالعه شامل کلیه دانشجویان پرستاری و مامایی می شد که در مقطع بالینی اعم از کار آموز و کارورز در حال گذراندن دروس بالینی بودند. در این پژوهش توصیفی مقطعی، 190 نفر از دانشجویان کاراموز و کارورز پرستاری و مامایی شرکت داشتند. با استفاده از پرسشنامه مطالعه Shiao و به کارگیری منابع معتبر ابزاری در خصوص سابقه آسیب با وسایل نوک تیز و عوامل مرتبط با آن در طول یک سال گذشته به همراه وضعیت واکسیناسیون هپاتیت B تدوین شد. به منظور بررسی اهداف پژوهش، از آزمون های آماری رگرسیون و مجذور کای و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS v.16 استفاده گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که30.1 % از دانشجویان در یک سال گذشته دچار این آسیب شده اند.42.2 % حداقل یک آسیب را در طول دوران تحصیل دانشگاهی خود تجربه کردند. سر سوزن سرنگ معمولی شایع ترین وسیله 71.6% و آسیب دیدگی حین کشیدن دارو، شایع ترین وضعیت به شمار می امد. %33.9 از دانشجویان پس از ایجاد آسیب آن را گزارش کردند. بیشترین علت عدم گزارش30 %، اطمینان از عدم وجود بیماری عفونی نگران کننده در بیماری بود که وسیله نوک تیز روی او استفاده شده است. اکثر دانشجویان93.6 %، واکسیناسیون هپاتیت B را انجام داده بودند. در بین دانشجویان سال های مختلف بیشترین میزان آسیب دیدگی در دانشجویان سال دوم بود. فراوانی آسیب ها در دانشجویان کارآموز و کارورز و همچنین دانشجویان پرستاری و مامایی تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاکی از بالا بودن میزان آسیب های ناشی از وسایل نوک تیز علی رغم عدم گزارش آن در بین دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی کرمان بوده است. پوشش واکسیناسیون هپاتیت B در این دانشجویان در حد رضایت بخشی است با این حال برنامه ریزی جهت جلوگیری از بروز آسیب و در صورت لزوم اجرای اقدامات صحیح پس از آن ضروری به نظر می رسد.

فرو بردن سوزن خیاطی به داخل جمجمه از راه فونتانل در دوران نوزادی و شیرخوارگی در بسیاری از موارد به قصد آزار یا کشتن کودک انجام شده است. تاکنون خودکشی با فرو کردن سوزن خیاطی به داخل جمجمه گزارش نشده است. در این نوشتار یک خانم 25 ساله مجرد که دچار عقب ماندگی ذهنی خفیف و افسردگی اساسی بود با فرو بردن دو سوزن خیاطی به داخل جمجمه خود از محل جراحی پیشین جمجمه قصد پایان دادن به زندگی خود را داشته است. این بیمار 2 سال پیش از این نیز دو سوزن خیاطی را به داخل شکم خود فرو برده که با لاپاراتومی مورد درمان قرار گرفته است. افسردگی در بیماران عقب مانده ذهنی می تواند به صورت رفتارهای خودآزاری و گاهی اقدام به خودکشی خود را نشان دهد. پس از بیرون آوردن سوزن های خیاطی از داخل جمجمه و یک دوره درمان ضد افسردگی چهار هفته ای (نورتریپتیلین صد میلی گرم در روز)، نشانه ‏های بیمار بهبود یافته و بیمار از بیمارستان مرخص گردید.